یا اباصالح
از پاس تا ابشار...! ورزش هم ورزشهای باستانی! اگرآتش غیرت ودودهمتی هم هست در آن بیشتر است. باستانی کارهای ما ریشه دارند ویا علی ورد زبانشان است ومولی دارند وکباده عشق اهل بیت را به سینه میکشندوگود زورخانه در نظرشان خیلی رفیعتر از سکوهای افتخار وقله اورست ورشته کوه هیمالیا است و...نوای شیر خدا بر دلشان می نشیند. فتح قله انسانیت خیلی دشوار است. در مسیرطولانی دنیا تا اخرت بشدت نیازمند دوی استقامتیم وبدون ان از رقباعقب میمانیم واز فینال محروم! ....گاهی حرفه ای ترین بندبازان هم نمیتوانند از صراط بگذرند. داوران آماده تشویق یا فول گرفتنند. خیلی ها در استخر دنیا غرق شده اند وسوتها وهشدارهای نجات غریق نتوانسته انها را به خود اورد،یا به ساحل بیداری برساند. مشت زنان چرا به شکم شهوت مشت نمی زنند؟ کوهنوردان چرا به فکر فتح قله آزادگی نیستند؟ کشتی گیران چرا نفس خود را خاک نمی کنند؟ چرا برای تمرین به باشگاه تقوا وعفاف نمی روند؟ چرابرای زیبایی اندام روح به عبادت نمی پردازند؟ چرا در کنار بدنسازی برای تربیت جان وقت صرف نمی کنند؟ شناگران اگر بتوانندطول وعرض عمر60،70ساله رابا موفقیت طی کنندلایق جایزه اند،چراکه خیلی از دوندگان هرگز نمیرسند!وخیلی از وزنه برداران یک حرف حق رانمی توانند بردارندوبسیاری از صاحب عضلات قوی وبازوهای پرتوان حریف نفس خودشان نیستندواسیر یک عادت اند. مدال شرف،بالاتر ازمدال طلا ونقره است. صحنه زندگی مابا ماهواره های ملکوت برای آسمانیان رله میشود.روزی هم در قیامت برای داوری نهایی واهدای جوایز،پخش مجدد خواهد شد. دست یافتن به عنوان قهرمانی در این مسابقات واقعا دشوار است ودوپینگ کنندگان هم،با مرگ برای همیشه از دور رقابتها وصحنه امتیازات حذف وبیرون رانده میشوند،وبعدا چه حسرت که:ای کاش.... «بردامن گل دست توسل نزدیم از حرف به میدان عمل، پل نزدیم افسوس که فرصت به تماشا بگذشت صدگیم تمام گشت وما گل نزدیم» راستی....«گل»زندگی چیست؟ عمرمان مثل میدان مسابقه است وفرصتهای بسیاری رابه ما پاس میدهند. افسوس که ما آبشار زن نیستیم وپاس فرصتها را خراب میکنیم اگردیگر به ما پاس ندهند حق دارند! برخی هابا«فول» کردنشان از میدان لرزشها اوت می شوند.بعضی هم از مرحله مقدماتی به مرحله نهایی راه می یابند. دنیا واقعابازیچه است.ولی زندگی بازی نیست! حقیقت در ابدیتی است که انسوی دیوار مرگ نهفته است. آخرت هم میدان رقابت بین المللی است تا امتیازات چه کسی بیشتر باشدوعنوان قهرمانی فوزالعظیم رابه خود اختصاص دهد. به قول یکی ازدوستان :«فاتح کسی است که عکس العمل خود را به کسی نشان نمیدهد وپیوسته آن رادر البوم خدا مخفی میکند ودر برابر اشک یتیمی به راحتی میرزا کوچک میشود» براستی هم قهرمانان میدان اخلاص اندکند،نیزآمیختن قهرمانی با عاطفه هم کمیاب است. همه در میدان وراه زندگی درحرکتند،اما...مگرهر کس میرود میرسد؟ مگرهر کس میدود میبرد؟ ای بسا رونده ودونده ای که خارج ازخط پیش می تازدوعاقبت هم خویش را میبازد. باختن به نفس شرمندگی دارد مدال گرفتن پیشکش!.... برنده واقعی کیست؟وباخت اصلی کدام است؟... بگذشت زمان،دست به کاری نزدی برگردن لحظه ها مهاری نزدی صدتوپ زدی تمام راکردی اوت صدپاس گرفته ابشاری نزدی منبع:کتاب همدلی تاهمراهی،استادجوادمحدثی
| Design By : Pichak |
